Rozdział 2

Następnego ranka wstała bardzo wcześnie. Wyjrzała przez okno. Niebo przybrało kolor szarości. Szybko się ubrała w stare, lekko przedarte spodnie i bluzę. Kiedy wyszła przed dom, mocny podmuch wiatru rozwiał jej włosy. Założyła kaptur na głowę, dłonie wsunęła do kieszeni ruszając chodnikiem. Pogoda zrobiła się jeszcze gorsza. Zaczęło padać, ale jej to nie przeszkadzało. Chciała dojść do wyznaczonego miejsca i ostatni raz z nim ”porozmawiać”. Wierzyła, że może z nim w każdej chwili pogadać i wierzyła, że on jej odpowie. Minęła kilka uliczek i już z oddali czuła ponurość tego miejsca. Pchnęła metalową bramkę, która otworzyła się z skrzypnięciem. W tym momencie ptaki siedzące na drzewach obok, poderwały się z gałęzi i uciekły jakby odczuwały niebezpieczeństwo. Przechodziła obok grobów, nie patrzyła pod nogi. Kilka razy się potknęła. Było ciemno, ale ona się nie bała.

Jestem nienormalna – pomyślała. Wreszcie stanęła przed grobem ukochanego. Usiadła na ławeczce i patrzyła się na wyryty napis:

Drew Thomson 17.09.1992 – 13.09.2011.

Po jej policzku spłynęło kilka łez. Szybko przetarła je rękawem bluzy. Nie chciała się teraz rozkleić. Miała mu coś ważnego do powiedzenia.

- Obiecaliśmy sobie, że zawsze będziemy razem, aż do końca – mówiła patrząc w swoje tenisówki. Niepewnie rysowała na ziemi jakieś znaki. – Obiecałam sobie, że będę cię odwiedzać każdego dnia i będę przy tobie. Ale… - po wypowiedzeniu ostatniego słowa rozpłakała się. Wiatr zawiał mocniej. Czuła, że on tu jest, że przyszedł do niej.

– Ale przeprowadzam się na drugi koniec kraju. Już nie będziemy mogli tu rozmawiać.

Jeszcze przez dłuższą chwilę siedziała i patrzyła się to w niebo, to w ziemię. Uspokoiła się. Wstała i odeszła. Odwróciła się i ostatni raz spojrzała. Momentalnie z jej oczy wypłynęła rzeka łez. Pochyliła głowę i postanowiła wracać do domu.

~

- Spakowałaś już wszystko? – krzyknął James a jego męski głos rozniósł się echem po pustych pokojach.

- Tak! – odpowiedziała mu i zeszła na dół znosząc ostatni karton. Nagle pojawiła się jej matka.

- To rzeczy Drew? – spytała i pokazała palcem na pudło, które Samantha trzymała na rękach. Kiwnęła głową – Wiesz, co masz z tym zrobić, prawda?

- Tak, wiem – wyszła za dom i wrzuciła pusty karton do kubła. Tak naprawdę jego rzeczy ukryła w innych pudłach. Nie chciała się ich pozbywać. Przecież to cząstka Drew. Złapała swoją torbę i wsiadła do samochodu.

- No to ruszamy w drogę! – Krzyknął mężczyzna a jego żona się roześmiała. Tylko ona siedziała cicho, nie ukazując żadnych uczuć. Włożyła słuchawki do uszu i wsłuchała się tekst piosenki. Patrzyła w okno na mijające miasta, lasy. Oparła głowę o szybę i zaczęła myśleć. Wszystko tak szybko leciało a ona nie potrafiła nadać sobie tempa. Czuła, że zbyt szybko wszystko się zmienia, ona również. Przez ostatnie miesiące nie widziała świata po za Drew, zaniedbała naukę i szkołę.

- Sam! – krzyknął nagle James – Jesteśmy już na miejscu!

 Samantha przetarła oczy i leniwie wyszła z samochodu. Przełożyła torbę przez ramię i dopiero teraz spojrzała na dom. Nie wywarł na niej wielkiego wrażenia. Nie był ani wielki ani mały. W sam raz dla czteroosobowej rodziny. Przerażała ją myśl, że już nie długo pojawi się nowy członek w jej rodzinie. Przyjdą nowe obowiązki a jej życie osobiste zejdzie na drugi plan.

Pchnęła drzwi, które lekko otworzyły się ukazując piękne wnętrze. Pomieszczenia były jeszcze przesiąkniętym zapachem farby. Na podłodze leżały brudne folie. Dziewczyna obeszła każdy pokój i wyszła przed dom. Spojrzała dookoła. Wszędzie rosły drzewka i krzewy. Nie informując nikogo, postanowiła się przejść i obejrzeć okolicę. Doszła do końca Knowsley Street, zatrzymała się na środku chodnika i nie za bardzo wiedziała, co ma ze sobą zrobić. Spojrzała w stronę parku. Było tam boisko, gdzie kilku chłopaków grało w koszykówkę. Przebiegła przez ulicę i weszła przez bramę. Usiadła na ławce i przyglądała się grze. A raczej wysokiemu brunetowi z burzą loków na głowie. Grał świetnie i za każdym razem celnie trafiał. Sam pierwszy raz od śmierci Drew poczuła motylki w brzuchu. Nie, tylko się nie zakochuj, głupku! – krzyknęła w myślach.

Spojrzała w inną stronę, ale nie mogła zapomnieć o jego słodkim uśmiechu i o tym jak zwinie poprawia włosy. Nawet nie znasz jego imienia! – w jej myślach toczyła się prawdziwa walka. Coś kusiło ją, żeby podejść i zagadać do nieznajomych. Wstała z ławki i nie pewnie podeszła do ogrodzonego boiska. Kiedy chłopcy ją zauważyli przestali grać, jeden z nich podbiegł do niej. Uśmiechnął się i spytał:

- Widzę, że się nam przyglądasz – na twarzy Sam pokazały się rumieńce – Chcesz zagrać?

Samantha delikatnie i niepewnie kiwnęła głową. Chłopak rzucił jej piłkę. Przez chwilę stała i nie wiedziała, co ma zrobić. Kochała ten sport i była w niego nawet dobra. Rzuciła torbę i wbiegła na boisko.

- No to zaczynamy zabawę! – krzyknął farbowany blondyn.

Przebiegła obok bruneta i po raz kolejny trafiła do kosza. Jego mina była bezcenna a ona czuła z tego powodu satysfakcję.

- Stary, ona Cię pogrąża

Blondyn zaśmiał się głośno i poklepał go po ramieniu a ten spojrzał na niego zabójczym wzrokiem i zwrócił się do szatynki:

- Dobra jesteś, ale nie tak dobra jak ja – chytro się zaśmiał i wybił jej z rąk piłkę – Zagrajmy mecz 1:1 i zobaczymy, kto jest lepszy!

Sam stanęła naprzeciwko jego w lekkim rozkroku i rzuciła:

- Okej, przekonajmy się!

Rozpoczęła się rywalizacja. Chłopcy siedzieli obok i głośno kibicowali. Punkty były prawie równe. Została minuta do końca, Samantha miała piłkę w rękach. Już miała rzucać, kiedy coś odpychało ją od tego pomysłu. Chciała dowartościować chłopaka, więc postanowiła, że da mu wygrać. Przestała się starać i chłopak z łatwością trafił do kosza i zaczął krzyczeć. Po chwili na boisku pojawili się jego koledzy i razem z nim skakali. Wyglądało to przekomicznie. Chłopak przestał się śmiać i spojrzał w stronę Samanthy, która również spoglądała na niego. Zostawił kolegów i podszedł do niej.

- Wiem, że dałaś mi fory – wyszeptał i lekko się uśmiechnął.

~

Samantha wpadła do swojego pokoju a raczej pomieszczenia, w którym było tylko łóżko. Obok niego stała mała komoda i ogromna szafa. Resztę mebli mieli dopiero przywieźć za kilka dni. Nerwowo spojrzała na swój nadgarstek. Zegarek wskazywał godzinę 16. Otworzyła szafę, cofnęła się kilka kroków i patrzyła na stos ubrań. Nie wiedziała, co ma na siebie włożyć. Pierwszy raz w życiu przejmowała się swoim wyglądem a nigdy nie zwracała na to uwagi. Zmieniła się odkąd trzy dni temu poznała Harrego. A dziś była z nim umówiona, mieli się spotkać za 15 minut w parku. Z szafy wygrzebała granatowe jeansy i szarą koszulkę. Szybko pobiegła do łazienki, przebrała się i przejechała pomadką po ustach. Złapała w pośpiechu telefon i bluzę leżącą na oparciu krzesła. Zbiegła na dół, przystanęła na chwilę i założyła buty. Wybiegła z domu, trzaskając drzwiami. Szybko dobiegła do końca Knowsley Street, przebiegła przez ulicę i zatrzymała się przed bramą do parku. Ujrzała Harrego opierającego się o ogrodzenie boiska. Miał na sobie ciemno spodnie i granatową bluzę z inicjałami znanego sklepu Jack Wills. Momentalnie poczuła motylki w brzuchu, nienawidziła tego uczucia. Poprawiła opadające na czoło włosy, odetchnęła głośno i ruszyła w stronę chłopaka. Harry spostrzegł ją, uśmiechnął się do niej.

- Więc gdzie idziemy? – spytała, kiedy przywitała się już z nim

- Niedaleko stąd jest fajna restauracja – wskazał palcem na koniec parku, gdzie było drugie wejście.

- Chętnie się przejdę – odpowiedziała i lekko się uśmiechnęła.

– Mieszkasz tu, bo jeszcze nigdy cię nie widziałem? – Spytał niepewnie po chwili i zaśmiał się w myślach, kiedy usłyszał swoje słowa.

- Mieszkam tu dopiero kilka dni. Nie chciałam się przeprowadzać. W Glasgow czułam się swobodniej, chociaż… – Przerwała i spuściła głowę w dół. Harry zatrzymał się, stanął przed nią. Złapał ją za podbródek. Spojrzała mu w oczy. Przed sobą momentalnie ujrzała Drew. Jego wysoką, umięśnioną postać i zmartwiony a może troskliwy wzrok.

- Wiedź, że możesz mi powiedzieć wszystko – odezwał się a Samantha mocno się wtuliła w jego tors. Czuła bicie jego serca, które z każdą sekundą przyśpieszało. Harry odwzajemnił jej uścisk. Pierwszy raz od śmierci swojego byłego chłopaka, poczuła czyjąś bliskość. – Powiesz mi, o co chodzi? – powtórnie spytał, lecz ona milczała. Spojrzała tylko na niego wzrokiem mówiącym Wolę żebyś nie wiedział. Odkleiła się o niego, poprawiła włosy i głośno westchnęła.

- A ty? Mieszkasz tu? – szybko zmieniła temat. Nie patrzyła już na Harrego. Wzrok wbiła w swoje tenisówki.

- Właściwie to nie. Wpadliśmy na kilka dni do Zayna – przerwał na chwilę – Dawno się z nim nie wiedzieliśmy i chcieliśmy sprawdzić jak tam u niego – lekko się uśmiechnął na myśl o swoich pozytywnie walniętych kumplach a szczególnie o Liamie. To z nim najlepiej się dogadywał, on był dla niego jak brat. Zawsze doradzali sobie w sprawach sercowych. To właśnie Liam odciągał go od głupich pomysłów. Kiedyś Harry chciał skoczyć z mostu. Chciał odebrać sobie życie przez dziewczynę. Wszystko wydawało się tak banalnie proste – stanąć na barierce i skoczyć.

Harry pchnął duże szklane drzwi i przepuścił w nich niższą od siebie szatynkę. Rozejrzeli się po pomieszczeniu. Był spory tłok, ale w końcu był piątkowy wieczór. Czemu się, więc dziwić?
Samantha spostrzegła wolny stolik. Złapała chłopaka za rękaw bluzy i pociągła w stronę okna. Usiedli a po chwili pojawiła się wysoka blondynka, która podała im menu i zniknęła za drzwiami zaplecza odprowadzona wzrokiem Harrego. Sam zauważyła to i zaśmiała się pod nosem. Chłopak ponownie wbił wzrok w oczy swojej towarzyszki i zagryzł dolną wargę. Miał słabość do niebieskich tęczówek.
Samantha była zapatrzona w kartę z daniami i nawet nie spostrzegła, że Harry od dłuższego czasu wpatrywał się w nią.

- Zdecydowałaś się już na coś? – spytał – Bo zaczynam robić się głodny

Sam zaśmiała się – Tak, zdecydowałam – uśmiechnęła się odkładając menu

~

W domu panowała cisza. Był środek nocy a on nie mógł spać. Myślał o niej. Była inna niż jego poprzednie dziewczyny. Zdobycze Harrego myślały wyłącznie o swoim wyglądzie, o ciuchach a ich największym dylematem był wybór lakieru do paznokci. Dzięki Sam docenił również wnętrze, charakter a nie tylko wygląd.

Co jakiś czas przez okna wpadały światła przejeżdżających drogą aut, które go oślepiały. Obrócił się na drugi bok zakrywając kołdrą po sam czubek głowy. Cicho przeklął pod nosem i żałował, że wczesnej nie zasłonił rolet. Wyciągnął rękę spod ciepłej pościeli i wymacał leżącą na stoliku nocnym, komórkę. Zegar wskazywał punkt 1. Odetchnął głośno, odłożył telefon na miejsce i podniósł się z łóżka. Chwycił za leżącą na krześle, koszulkę i wyszedł cicho z pokoju. Schodząc po schodach ubrał ciuch i odpiął guziczki, które uwierały go w szyję. Zauważył bijące z kuchni światło. Wszedł do pomieszczenia i spojrzał na swojego przyjaciela. Siedział tyłem do drzwi i patrzył się w okno. W dłoni obracał czerwony kubek. Otworzył szafkę i wyciągnął z niej szklane naczynie. Postawił je na blacie, robiąc przy tym hałas.

Chłopak podskoczył na krześle i spojrzał w bok – Jezu! Harry! – krzyknął kładąc dłoń na klatce piersiowej – Wystraszyłeś mnie!

Harry zaśmiał się pod nosem. Wziął kubek z piciem i usiadł naprzeciwko Liama. Przez moment panowała niezręczna cisza.

- Byłeś dziś z nią, prawda? – Zaczął Liam. Harry spojrzał na pytający wyraz twarzy kolegi.

- Tak, byłem – spuścił wzrok w kubek

- Harry, przerabialiśmy już ten temat – westchnął – Wiem, że ona Ci się podoba, ale… Zrozum! – krzyknął a Harry spojrzał mu w oczy – Za dwa dni wracasz do Holmes Chapel a już za niecały miesiąc są przesłuchania!

Liam poderwał się z miejsca i zaczął krążyć po pomieszczeniu. Był zdenerwowany. Nachylił się nad kumplem i powiedział już nieco spokojniejszym tonem – Pamiętasz co obiecaliśmy sobie z chłopakami ? – nie słysząc odpowiedzi, kontynuował – Obiecaliśmy sobie, że nic nie stanie nam na drodze do dostania się do programu

- Tak pamiętam to – powiedział skruszonym głosem

- Nic nie stanie! Imprezy, dziewczyny, nic! – mówił naciskając na ostanie słowo – Nie możemy sobie na to pozwolić, Harry…

Emocje lekko opadł a Liam usiadł na krześle. Harry nic nie mówił. W głowie miał pełno myśli oraz przypomniał sobie ostatnią rozmowę z kolegami o tym, że muszą dać z siebie wszystko, że będą ostro ćwiczyć do przesłuchań. Nie mógł ich zawieźć, nie mógł zawieźć siebie, bo jemu również zależało na dostaniu się do X Factor. Z przemyśleń wyrwał go głos Liama – Kto ostatnio robił zakupy? – Spytał trzymając głowę w lodówce. Po chwili zamknął ją i oparł się o blat.

- A czemu pytasz? – Harry spojrzał na kumpla

- Bo w lodówce są tylko marchewki i sok z marchwi… - Liam zrobił dziwną minę na co Harry głośno się zaśmiał

- W takim razie na zakupach był Louis, jestem tego pewny – Harry nie mógł przestać się śmiać

- Taa. Też o nim pomyślałem. Nie wiem, co on ma z tymi marchewkami!? Są okropne! – Liam zaczął machać rękami z wyrzutami, że nie ma nic do jedzenia.

- Sam jesteś obrzydliwy! – nagle w kuchni pojawił się Louis, który groźnie spojrzał na Liama – Przynajmniej ja nie boję się łyżeczek, idioto!

Harry siedział przy stole obserwują kłótnię kolegów cały czas się śmiejąc. Po chwili zjawił się również Naill, który nie za bardzo przejął się wymianą zdań przez Liama i Louisa. Od razu podszedł do lodówki i otworzył ją. Przez chwilę stał i wpatrywał się w puste półki. Trzasnął drzwiczkami tak, że sprzęt aż się zatrząsł. Spojrzał na Louisa i odparł - Ostatni raz robiłeś zakupy! – po czym usiadł obok rozbawionego Harrego – A ty, z czego się tak cieszysz?

Chłopak nadal się śmiejąc podszedł do szafki, otworzył ją i wyciągnął z niej trzy paczki ciastek i żelki. Rzucił wszystko na stół i usiadł obok uśmiechającego się do jedzenia, Nialla.

- Kocham cię Harry! – krzyknął blondyn i pocałował kolegę w policzek. Otworzył paczkę żelków, które szybko zostały skonsumowane. Reszta chłopaków również usiadła przy stole i zajadała się ciastkami. Jedynie Harry nic nie jadł. Rozglądał się po kolegach. Przełknął ślinę i powiedział:

- Nie macie nic przeciwko, żebym zaprosił na jutrzejszy maraton, Samanthe? – zapadła wielka cisza. Nie było nawet słychać szelestu papierków. W progu pojawił się półnagi i zaspany Zayn – Tę ślicznotkę z parku? – spytał poruszając brwiami

- Tak – odpowiedział brunet, lekko podenerwowany na słowa Zayna – To może przyjść?

Nikt nie odpowiadał. Naill był zajęty jedzeniem, Louis pisał coś w swoim telefonie a Liam patrzył się w ścianę bez celu. Zayn zaśmiał się pod nosem i odpowiedział na pytanie Harrego – Chyba nikt nie chce jej tutaj.  

- Odwal się – powiedział przez zęby i groźnie spojrzał. Zayn miał nastrój do żartów i drażnienia innych a zwłaszcza Harrego.

- Chociaż z drugiej strony fajna z niej dupa – powiedział i zaśmiał się w twarz kumpla – Chętnie się za nią wezmę – po raz kolejny się zaśmiał. Nerwy Harrego sięgały zenitu. Chłopak wstał i poszedł do swojego pokoju, zatrzaskując za sobą drzwi. – Boże, jaki z niego dzieciak – zaśmiał się Zayn. Liam dopiero po chwili zauważył, że Harry wyszedł. Spojrzał po chłopakach i zatrzymał wzrok na ucieszonym Zaynie.

- Jesteś idiotą – odparł Liam. Naill zakrztusił się ciastkiem i spojrzał na złego kumpla – Wiesz, jaki jest Harry!

- Oj tam, przejdzie mu – Zayn machnął ręką i usiadł obok Louisa, ale on tak jak pozostali, wyszedł z kuchni i poszedł do Harrego. 

___________________________

Jest rozdział 2. Przerobiłam go. ;) Dziś w nocy naszła mnie straszna wena i mam już rozpiskę tego co się będzie później działo ! Bay! ♥